We worden vanmorgen pas om 8 uur wakker en dat is de eerste keer deze vakantie dat we later dan 6 of 7 uur zijn wakker geworden. Eindelijk zijn we een beetje van onze jetlag af gaan we zondag al weer naar huis… We gaan om 9 uur ontbijten en daarna blijven we nog even naar televisie kijken en rijden om 11 uur weg richting het Mount Rainier National Park
Als we de afslag naar het park willen nemen staat er een bord dat de weg 123, de weg naar de berg, afgesloten is. “Je kan toch niet de weg naar een berg afzetten?” denken we, maar na 3 mijl rijden blijkt er echt een hek te staan over de weg zodat we niet naar de 123 kunnen rijden.
We keren om en rijden verder op US Highway 12 richting Yakima dat ongeveer 65 mijl verder ligt. We stoppen bij een View Point en daar hebben we een prachtig uitzicht op een dal en kunnen we de besneeuwde bergpunt van Mount Rainier zien. We rijden nog een stukje verder en mevrouw Lausberg die vandaag weer heel graag wil rijden zegt ineens: “Ik had eigenlijk willen tanken in Packwood wie weet hoelang het duurt voor we weer een tankstation zien en we hebben nog maar een kwart tank”. De Jaguar die we hebben is een fijne auto maar het is niet een wagen waarmee je 1000 kilometer op een tank kan rijden maar ook geen meer dan 100 kilometer op minder dan een kwart tank zonder met zweet in je handen te zitten die hele reis.
Ik wil met het navigatie systeem zoeken naar een tankstation in de buurt maar dat lukt me echt niet als we blijven rijden op die slingerweggetjes. Mevrouw Lausberg zet de auto even op een parkeerplaatst en ziet meteen een enorme waterval aan de overkant uit de berg komen. Als ik met het navigatie systeem ga uitzoeken waar het dichtstbijzijnde tankstation is worden we voor alle tankstations op één na teruggestuurd richting Packwood en die ene andere is meer dan 40 mijl verder en dat durven we nu ook even niet aan omdat we daarvoor ook van onze geplande route moeten afwijken.
We besluiten dan maar terug te rijden naar Packwood en ook meteen maar een andere route te nemen omdat Yakima eigenlijk ook best wel om was. We tanken en halen even thee en wat lekkers bij de Bakkerij / Coffee shop, Mountain Goat Coffee, die in Packwood langs de weg zit.
Een mevrouw voor ons besteld een 3 dubbele espresso een grote beker. Omdat ik nog wel wil slapen de komende dagen hou ik het even bij English breakfast tea.
Overal zie je hier langs de weg kleine gebouwtjes waar met grote letters Espresso op staat waar je koffie, thee en iets er bij kan bestellen. Vaak kan je met je auto tot aan het raam rijden alsof je bij een drive-through bent. Super leuk omdat je natuurlijk op die manier met weinig geld een eigen bedrijfje kan beginnen.
We rijden de US Highway nu de andere kant op en bij Morton (MORTON!!) gaan we de rijksweg 7 op die ons uiteindelijk naar Seattle zal brengen en onderweg bij een andere ingang van het Mount Rainier National Park. Wij rijden weer over prachtige slingerweggetjes en komen op een bepaald moment bij het plaatsje Elbe waar we richting het Mount Rainier National Park rijden.
We verwachten een parkeerplaats waar je de berg kan bekijken maar we komen bij een hokje waar een parkranger waar we 25 dollar moeten betalen om naar binnen te mogen. 25 dollar we betalen helemaal nergens meer voor… Omdat we daar geen tijd, zin of geld voor over hebben en totaal niet weten wat ons daar te wachten staat als we het park in zouden rijden besluiten we rechtsomkeer te maken richting Elbe.
Als we de 13 mijl naar Elbe weer helemaal terug hebben gereden en 2 keer hetzelfde hert langs de weg gras zien eten (volgens mevrouw Lausberg kunnen we gewoon zeggen dat we 2 herten hebben gezien omdat we niet absoluut 100% zeker weten dat het hier om hetzelfde hert gaat of dat het hert dat we op de heenweg naar het park een andere hert was dan het hert dat we op de terug weg zien) arriveren we in Elbe.
Elbe zelf blijkt een plaatsje van niets te zijn maar het bestaat dan wel weer voor 80% uit het Mt. Rainier Railroad and Logging Museum. Alles is knetter knoepertje dicht maar er staan wel een heleboel treinen waarin een er van een restaurant zit en bovendien kan je hier overnachten in een van de treinstellen die tot hotelkamers zijn omgebouwd. Romantisch kunnen we het niet maken ‘nerdier’ wel zullen we maar zeggen.
We rijden door op de snelweg 7 en af en toe heb ik, omdat ik een keer op de bijrijdersstoel zit en zo al 3 dagen als een klein kind om mij heen zit te kijken, een prachtig uitzicht op de Mount Rainier die af en toe ineens tussen de bomen door prachtig zichtbaar is. Vaak zeg ik tegen mijn reisgenote dat ze moet stoppen om het ook te kunnen bekijken maar of er zit iemand vlak achter ons zodat we niet plotseling kunnen stoppen, of er is geen parkeer plaats of de parkeerplaatsen zijn te klein om even met een vaartje van meer dan 90 kilometer per uur de auto er op te knallen.
Als ik weer de berg in als zijn glorie zie en een bordje View Point zie staan rijdt mijn reisgenote de auto de parkeerplaat. De parkeerplaats voor het View Point ligt voor de parkeerplaats van een kerk. We lopen over de parkeerplaats van de kerk en in de verte zien we door de bomen en over de gebouwen de berg. We maken een paar foto’s als iemand van de kerk aan komt lopen. Ik vraag of we op zijn gebied zijn en hij zegt ja maar dat dat niet erg is maar je hier niet het beste uitzicht hebt op de berg. We moeten even terug naar onze auto lopen en dan via een klein grindpad lopen naar een bankje dat aan het eind van dat grindpad staat. Daar aangekomen zien we dat het waar is, hier heb je werkelijk een prachtig uitzicht. Op een van de borden aan het begin van het grindpad lezen we dat we geluk hebben dat het vandaag zo helder is omdat meestal deze kan van de berg helemaal verdwijnt in de wolken en dus onzichtbaar is.
Het is al half 2 en er moet dus ook wel een beetje geluncht worden. In een supermarkt waar mevrouw Lausberg meteen vrienden maakt met enkele mannelijke bezoekers van de supermarkt kopen we 2 broodjes, 2 stukken ‘KFC’ achtige kip (die eigenlijk nog lekkerder dan KFC is), een salade, een flesje melk, en wat kaas. Bij elkaar nog geen 10 dollar. De parkeerplaats voor de supermarkt is best wel druk en omdat hij vlak langs de weg ligt ruikt het hier ook niet echt heel fris. Gezien de heerlijk geur van de bossen waar we de hele vakantie door hebben gereden hebben we nu niet echt zin om in de benzine dampen onze lunch te gaan zitten eten.
We besluiten even verder te rijden of we een betere plek kunnen vinden. Na een paar honderd meter rijden komen we bij een enorme supermarkt van Wallmart en daar gaan we helemaal aan de achterkant van de parkeerplaats staan zodat we even rustig kunnen lunchen. Daarna maken we even een rondje door de Walmarkt en rijden verder naar Seattle.
Na ongeveer 45 minuten komen we aan bij ons hotel waar we de laatste dagen van onze vakantie verblijven het Country Inn & Suits in Seatac dat vlak bij het vliegveld en Seattle ligt. Het hotel is prachtig en zeer strak en modern ingericht. We zitten hier voor zo’n 100 euro per nacht maar dat is het ook dubbel en dwars waard. We moeten natuurlijk nog het ontbijt zien morgenochtend maar tot nu toe is het allemaal top.
We gaan even op bed liggen maar dan moet er toch weer gegeten worden en we besluiten dat dat het beste kan in een foodcourt van een Mall. Er blijkt op 10 minuten hier vandaan een Westfield winkelcentrum te zitten en binnen 15 minuten staan we in de Mall. Dit is veruit het mooiste en grootste winkelcentrum waar we geweest zijn deze reis. We halen een Strawberry Cream Frappuccino bij Starbucks. Als we wachten op ons drankje komen er ineens karretjes in de vormen van dieren langsrijden met te dikke mensen met hun kinderen er op. Je betaald 8 dollar voor 10 minuten waar je alleen maar binnen een gebiedje met een lengte van zo’n 30 meter blijven. Je kan ook de karretjes voor 60 minuten huren maar dan ben je wel helemaal doorgedraaid denk ik omdat je dan minimaal 40 keer hetzelfde stukje heen en weer hebt gereden.
We lopen een rondje door het winkelcentrum. Ik koop een t-shirt van Nike en we gaan een maaltijd halen bij Panda express die in het foodcourt zit. We eten Orange Chicken met Beef & Shrimp wok met rijst met een flesje Pepsi er bij. Alles bij elkaar eten we dus lunch en avondeten voor bij elkaar nog geen 25 dollar.
Boven het winkelcentrum zit nog een heel bioscoop complex en we kijken even wat voor films daar draaien om te kijken of we daar misschien de komende dagen heen kunnen als we willen.
“Ready Player One” is de enige film die daar draait en we misschien nog willen zien maar die draait alleen ’s avonds om 9:15 en dan zitten we meestal een beetje te vechten tegen de slaap na weer een drukke dag dus dat is misschien wat te ambitieus.
Morgen gaan we naar Seattle!