Vandaag hebben we om 11 uur afgesproken bij een bedrijf in Vancouver waar we misschien zaken mee gaan doen en hun producten verkopen in Nederland. Als we uit de lift komen staat er een dame klaar om in de lift te stappen in een outfit waarbij het eigenlijk niet anders kan dat die wat hand en span diensten in een van de kamers gaat verrichten al dan niet met een camera er bij. Gisteren een zwerver, vandaag een hoer ben nu al reuze benieuwd wat we morgen gaan aantreffen. Ik gok op een clown.
Om precies 11 uur komen we aan bij het bedrijf en na een rondleiding door het bedrijf neemt Rob met wie we de afspraak hebben ons mee naar een Hawaïaans Restaurant in de buurt.
Rob mag voor ons bestellen omdat hij hier vaker eet en bestelt 8 mini loempia’s (die ook gewoon loempia’s heten) maar geen taugé met een beetje vlees bevatten maar helemaal gevuld zijn met varkensvlees. Super lekker. Ook bestelt hij voor ons een bord met rijst en groeten met daar bovenop gegrilde kip. Ook prima te eten.
Als we Rob terug hebben gebracht gaan wij weer op weg want wij willen vandaag de watervallen bekijken die zich hier in de buurt bevinden. We rijden langs de Columbia River aan de kant van Oregon en rijden eerst op de snelweg 84. Als ik op een bordje zie dat je ook de Historic Route kan nemen besluiten we dat te doen. We rijden Troutdale binnen en dat is een modern dorpje dat ze helemaal op de oude manier hebben gebouwd. Er is dus een lange straat met allemaal verschillende huisjes in oude stijl gebouwd naast elkaar. We rijden op een prachtige oude weg die langs bergen omlaag en omhoog loopt met om ons heen allemaal bomen, meertjes en woeste riviertjes.
We stoppen op twee plekken waar je een prachtig uitzicht hebt op de omgeving. Na een tijdje rijden komen we op een parkeerplaats waar we uitstappen om de eerste waterval te bekijken. Eigenlijk kan je de waterval al goed bekijken van de parkeerplaats maar toch besluiten we helemaal naar de onderkant van de waterval te lopen. Een wandeling van niets maar zeer indrukwekkend om de Latourell waterval van zo dichtbij te bekijken.
We rijden even door en komen bij de Bridal Veil Falls. Omdat ik bij de vorige waterval eigenlijk niet heel veel hoefde te lopen liet ik me, hoe naïef, niet afschrikken door een bordje dat je zo’n 1200 meter moest lopen om de waterval te kunnen zien. Nou is 1200 meter geen probleem om te lopen maar het is een superstijl weggetje dat je af moet, even ademloos naar de Bridal Veil Falls kijken en dan compleet ademloos weer helemaal dat tering eind terug moet lopen. Na 10 minuten stijl omhoog wandelen zie ik vlekken voor mijn ogen en stap ik zwaar buiten adem weer in de auto om naar de volgende waterval te rijden. Als we er bijna zijn blijkt de Historic Route afgesloten te zijn omdat, zoals wij later horen een enorme bosbrand in dit gebied is geweest waardoor de wegen en de bergen onstabiel zijn geworden en moeten we dus via de rijksweg 84 naar de volgende waterval.
De volgende waterval is de Multnomah Falls en dat is een hele iconische waterval, hij was zelf te zien tussen de reclames gisteren in de bioscoop, omdat hij bestaat uit twee watervallen in elkaars verlengde onder elkaar liggen met een brug er precies tussen in. We lopen van de parkeerplaats door een tunneltje onder de weg en lopen naar de waterval om foto’s te maken. Naast de waterval is een bezoekerscentrum en daar vraagt mijn reisgenote aan de dame van minstens 75 achter de balie of ze een kaartje heeft van de omgeving en of ze kan laten zien waar we zijn en wat we nog meer kunnen bekijken. Het is dat mijn reisgenote na een tijdje besluit het gesprek te beëindigen anders hadden we een andere terugvlucht moeten boeken. Super lief mensje maar zooooo lang van stof. Wel geeft ze ons paar goede tips en we besluiten haar advies op te volgen en bij het plaatsje Hood River via de brug naar de andere kant van de rivier te rijden en via de andere oever van de rivier terug naar Vancouver te rijden. Deze kant van de River is een stuk minder druk en de weg waar we op rijden is eigenlijk net zo prachtig als de Historic Route aan de andere kant van de rivier. Natuurlijk wordt het weer prachtig weer en kunnen op een bepaald moment Mount Hood zien die ligt te schitteren in de zon.
We rijden door tot we weer in Vancouver zijn en rijden richting een heel groot winkel gebied wat ik op de heenweg naast de rijksweg 205 had zien liggen. Ik ga naar de Carhart winkel die daar zit en mevrouw Lausberg naar Marshalls. Ik kan niets vinden bij Carhartt en loop naar Marshalls, dat is een winkel dat allemaal spullen en kleding verkoopt die niet verkocht is in andere winkels. Mevrouw Lausberg staat met twee bloesjes in haar handen en als ze even met mij meeloopt naar de heren afdeling heb ik ineens ook 3 nieuwe shirts.
Als we buitenkomen is het half 7. We gaan nog even naar BestBuy (een soort van MediaMarkt) maar dan willen we gaan eten.
Ik heb trek in iets van spareribs en we zagen net Famous Dave’s Bar-B-Que Joint en daar willen we gaan we eten. Als we een zwarte familie van 10 personen ook voor ons naar binnen zien gaan weten we dat we hier lekker vlees gaan eten en dat klopt. We bestellen een Founder’s Feast van $23.99 en een feest is het. Het feest bestaat namelijk uit: Georgia Chopped Pork, 1/4 Barbeque Chicken, 3 St. Louis-Style Spareribs, Sweet Corn, Wilbur Beans, Creamy Coleslaw, Famous Fries and a Corn Bread Muffin. En ondanks dit voor alle andere mensen die hier zitten te eten zo te zien kan worden omschreven als een ‘lichte lunch’ eten wij er met z’n tweeën van en krijgen we het bijna niet op.
Na het eten rijden we terug naar het Ramada hotel en gaan we zo voor de laatste avond hier slapen. Morgen gaan we richting Seattle rijden maar niet over de rijksweg maar over de kleine weggetjes die door de bossen die tussen Portland en Seattle liggen. Morgen schijnt het prachtig weer te worden en halverwege ligt de Mount St’ Helens die we eerder niet konden zien door de mist maar hopelijk morgen dus wel.