Vanmorgen doen we het ‘rustig’ aan. Als je namelijk om half 6 klaar wakker ben kan je gewoon al om 8:00 in de auto zitten om op weg te gaan naar de eerste bestemming die we op ons lijstje hebben staan. Vandaag gaan we naar het Quinault Rain Forest.
We rijden richting de kust en hopen ergens op de borden langs de weg een Dunkin Donuts of Krispy Kreme donuts zaak te zien maar na 20 mijl rijden is er nog niet een op de borden verschenen. Op een bepaald moment hebben we er genoeg van en nemen maar de eerste afslag om te kijken of hier een ontbijtje te scoren is. We zien een 7/11 en slaan proviand in voor de reis die toch wel zo’n 2,5 uur in beslag gaat nemen. We kopen twee bekers thee een appelflap en een ander apple donuts ding en een eclair, M&M’s, Oreo’s en twee bananen.
Als we buiten zitten in de auto voor de 7/11 om even ons ontbijt te eten zien we een parade van bezoekers van de 7/11 voorbij komen. Bouwvakkers die 2 blikjes Redbull kopen en een corndog op weg naar hun auto op eten ( het is 8:15…). Een andere man komt aanrijden loopt naar binnen om na 2 minuten met 12 halve liters bier in 2 plastic zakken naar buiten te komen (was niet de eerste keer dat hij deze aankoop deed schatte we zo in), we zien een man aan komen met een bionisch linker onderbeen en een hele dikke vrouw met een hondje in een plastic zak die met een hele tas vol caloriebommen naar buiten komt en in de auto voor dat ze haar auto start al een enorme worst op een broodje naar binnen propt. Als er dan nog een zwerver met z’n vriendin met een steekwagentje langsloopt met planken die ze ergens hebben gestolen en een oude man met een looprek een heuveltje af komt stormen met een snelheid van 100 meter per uur rijden we weg. Het is dat we nog best wel dingen willen zien deze vakantie anders zouden we gewoon 10 dagen hier voor deze supermarkt gaan zitten in de auto en naar de mensen kijken die hier aan je voor bij trekken. Wat een geweldig gratis entertainment.
We rijden verder naar het Quinault Rain Forest en er komen steeds minder huizen langs de weg te staan, rijden er steeds minder auto’s om ons heen, wordt de radio ontvangst steeds slechter en worden de bomen steeds hoger.
Om 11:30 komen we aan bij een prachtig hotel aan een meer in Quinault. Mijn reisgenote loopt naar binnen om te vragen of er nog kamers vrij zijn en wat ze kosten. De dame achter de balie zegt 265 euro per nacht maar dan heb je wel uitzicht op het meer. Mijn reisgenote zegt dat ze even met haar man gaat overleggen en buiten lachen we er even hard om en lopen naar de buurtwinkel. Aan de buurtwinkel zijn alle moderne ideeën hoe je een winkel moet inrichten totaal voorbij gegaan maar toch vinden we beefjerky en ceder cheese in een verpakking. We rekenen af en lopen naar de auto om door te rijden naar het eind van deze weg want daar kan je de grootste “Sprunce Tree’ ter wereld zien. We parkeren de Jaguar (heerlijk om te zeggen) en daarna gaat er iets gebeuren wat mensen die mij kennen niet gaan geloven als er geen foto’s van waren. Ik ben namelijk toen door de natuur gaan wandelen om die grote boom te kunnen gaan bekijken. Na een wandeling van een minuut of tien staan we oog in oog met deze enorme boom die zo’n 60 meter hoog is en al meer dan 1000 jaar oud. Als we weer terug naar de auto lopen komen we twee Amerikanen tegen en die vertel ik nog maar even voor de zekerheid dat het die gaat om die boom aan de rechterkant. Vonden ze toch wel even fijn om te weten merkte ik.
We stappen weer in de auto en we rijden weer terug door het dorp naar de uitgang van het gebied en zien twee restaurants. Het is net voor 12 uur en we hebben eigenlijk net ontbeten dus is misschien nog wel iets te vroeg voor de lunch. ‘En we komen toch nog wel wat anders tegen op de terugreis’ dachten we toen nog in al onze onschuld. Ik zie een bordje met ‘Rain Forest Trail’ en we rijden de parkeerplaats op die bij die wandel route hoort. Er is een route van 0.4 mijl en ondanks ik al 10 minuten heb gelopen kan ik die nog net wel zonder tussenkomst van een trauma helikopter uitlopen dus besluiten deze Trail te gaan volgen. Nou ben ik niet zo van de natuur en zo maar dit was werkelijk prachtig en nog net door mij te volbrengen voor mijn astmatische bronchitis ademen totaal onmogelijk maakte. We lopen langs belachelijk grote bomen, watervallen, kleine bomen, bomen die op stronken van andere bomen groeien. Noem een soort van dennenboom of spar, wij hebben hem gezien in variaties van 10 cm tot 50 meter hoog.
Nadat ik hijgend en piepent de auto bereikt heb rijden we richting de kust plaats Moclips. Als we daar na ongeveer 35 minuten aankomen blijkt er geen enkele vorm van gezelligheid of horeca hier aanwezig te zijn en rijden we dus door naar het volgende dorp. Ook hier nog geen supermarkt of tankstation te vinden waar we iets te eten kunnen kopen. Om kwart over 1 staan we weer in een andere dorpje dat zo door Walt Disney gemaakt zou kunnen zijn en nog maar half af is en daar is wel een restaurant. Als we geparkeerd hebben en naar binnen willen gaan blijkt het helemaal vol te zijn wat natuurlijk niet vreemd is OMDAT ER IN DE HELE WIJDE OMTREK NIETS TE VRETEN IS ZIT IEDEREEN HIER EN IS ER GEEN PLEK VOOR ONS.
Teleurgesteld en hongerig rijden we verder tot we eindelijk een Subways tegenkomen. We proberen altijd op vakantie niet bij de bij ons bekende grote ketens te eten maar onze honger is te erg om nu nog geforceerd naar een Diner te gaan zoeken om daar dan toch maar gewoon weer een Cheeseburger te gaan zitten eten. Ik neem een broodje tonijn en mijn aller charmantste reisgenote een flatbread met kaas en allemaal sla en andere gezonde dingen.
Het is ongezellig weer dus besluiten maar niet langs de kust te gaan rijden maar om koers te zetten naar Portland. Na een tijdje zien we een enorm bord langs de weg dat wijst naar het Lucky Eagle Casino en Resort. Het blijkt een casino te zijn dat door een indianen stam wordt gerund om zo inkomsten te kunnen genereren voor hun ‘peeps’.
Ik wilde altijd al een keer naar een Indian Casino om te kijken of die nou anders waren dan de normale Casino’s en inderdaad kan je het niet met elkaar vergelijken. De gokkasten staan in van die indianen tenten in een weiland en in het midden staat een grote totempaal waar je 5 minuten omheen moet dansen voor je mag gaan gokken. Nee hoor is precies hetzelfde als een normaal casino ook hier voornamelijk allemaal oude mensen die met een chagrijnige kop op een knop zitten te drukken waarna er dingen bewegen op een scherm en die mensen het idee geven dat ze wat kunnen winnen. We kijken of een een kamer kunnen krijgen maar het hotel zit vol. Dus besluiten we na even te hebben gepokerd op een machine en naar het toilet te zijn geweest weer verder te rijden richting Portland. Na een tijdje komen we op rijksweg 5 en als we ongeveer 60 mijl van Portland zijn besluiten we in het stadje Castle Rock een hotel te zoeken. We huren voor 85 dollar een enorme kamer in een hotel dat zeer pittoresk aan de voet van de St Helenes schijnt te liggen. Ik zeg schijnt want het is zo mistig dat je nog niet eens de bovenkant van de lantarenpalen kan zien laat staan een top van de St Helens.
Aan de overkant van het Timberland Inn & Suites motel waar we zitten zit een enorm groot restaurant dat Parker’s heet waar we precies om 7 uur nat van de regen binnenstappen. We worden welkom geheten door een meisje dat de mensenlijk variant van een Golden Retriever is. Ze wil ons aan een tafel naast een familie met twee jankende kinderen zetten, maar daar hebben we na 5,5 uur autorijden en een complete overlevingstocht in een regenwoud vol ontberingen even geen energie meer voor en we krijgen zonder probleem een andere tafel.
Mevrouw Lausberg besteld een thee en een steak salade en ik een bier en een Rib-Eye steak waar ik aardappel puree met knoflook bij krijg en een heerlijke clam chowder soup vooraf.
Als we de soep op hebben verschijnt er een stuk vlees op tafel waar ik de tranen van in mijn ogen krijg en bij de eerste hap te hebben genomen ben ik opgestaan en ben ik luid gaan applaudisseren. Ik heb wel eens gehoord dat hier in de USA het vlees zo anders is omdat hier nog gebruik gemaakt mag worden van groeihormonen die in Nederland verboden zijn. Nou snel die spuit er weer in zou ik zeggen. Zit je in Nederland vaak in restaurants nog een half uur te kauwen op een stukjes vlees dat niet groter is dan je creditcard hier kan je gewoon een hap nemen een paar keer kauwen en doorslikken zonder dat de ober de Heimlich manoeuvre bij je hoeft uit te voeren.
De serveerster vraagt of nog trek hebben in gebak en ik denk dat die tijd er echt wel weer komt maar niet vanavond meer. We rekenen af en lopen weer moe maar zeer voldaan terug naar onze kamer.
Morgen gaan we weer rijden richting Portland omdat hier blijven nu weinig zin heeft omdat de St Helens berg pas weer woensdag te zien zal zijn.