Heel de vakantie heb ik dag en nacht mijn telefoon aan staan maar vannacht word ik om 1 uur en 2 uur ’s nachts gebeld door mensen uit Nederland. Twee callcenter telefoontjes om wat te verkopen aan mij maar we worden wel twee keer met de schrik wakker. Na het tweede telefoontje zet ik mijn telefoon op “Niet Storen’ en ’s morgen kom ik er achter dat ik ’s nachts nog 2 keer gebeld was vanuit Nederland door weer andere personen.
Een hele week niemand aan de telefoon en dan vier in een nacht, erg vreemd. Zo vreemd dat ik ’s morgens op de kalender kijk of er een reden is dat iedereen weer is gaan werken op deze woensdag en denkt: “Laten we Quin eens even gaan bellen” maar ook daar zie ik geen enkele reden voor deze rare samenloop van omstandigheden.
Om 8 uur open ik de gordijnen en zie een prachtige blauwe lucht. We gaan om 8:30 ontbijten en helaas heeft iedereen besloten om precies om op deze tijd ook te gaan ontbijten. Bovendien komen we er meteen achter dat de gemiddelde leeftijd van de andere hotelgasten hier in dit hotel tussen de 80 en schijndood is. Bij het ontbijt ontbreekt het ons aan niets maar aan alle vier wanden van de ontbijtzaal zijn onderdelen van het ontbijt verspreid geplaatst. Dus de thee en koffie staan aan een kant, de eieren en biscuits staan aan de andere kant en de wafels, jam en brood roosters staan weer aan de andere kant. In het midden zitten dan die bejaarden die je heel erg hinderen door heel langzaam voor je te gaan lopen, ineens hun stoel naar achteren te schuiven of ineens te stoppen met bewegen zodat het verzamelen van een compleet ontbijt best wel een uitdaging is.
Het doet mij persoonlijk een beetje denken aan van die spelletjes die vroeger gespeeld werden bij Spel Zonder Grenzen met Dick Passchier.
Na het ontbijt lopen we naar het strand om even in de ochtendzon een wandelingetjes te maken. Enkele bejaarden uit het hotel beginnen een wandeltocht die zo maar de hele morgen zou kunnen duren maar ik heb het na een minuut of twintig echt wel een beetje gezien. Ja mooi hoor beneden zand daar zon en daar tussen blauwe lucht. Duidelijk. Kunnen we verder?
We gaan nog even op de schommel in de speeltuin van het strand en daarna weer terug naar het hotel. Precies om 11 uur start Maxima Verstappen weer de motor van haar auto en vandaag gaan we langs de kust rijden op weg naar het hotel in Packwood waar we vanavond gaan slapen. Ik mag weer de hele dag shotgun rijden en daardoor zie ik nu wel veel meer van de omgeving. Ook wel eens leuk.
We rijden langs de kust naar boven en rijden over prachtige bruggen en door schitterde landschappen. Mijn reisgenote zegt ineens “Ik zie een hert”. Dat het doodgereden langs de kant van de weg ligt zien we voor nu even de de vingers, een kinderhand is gauw gevuld een hert is een hert. Misschien moeten we het hier mee doen deze vakantie.
Alles met op de achtergrond fantastische muziek van het radio Station Bridge 949 dat een uur zonder kraken te luisteren is en alleen maar voor ons nieuwe alternatieve muziek draaien zonder maar een kut plaat. De mooiste van de ochtend vind ik Manchester Orchestra met The Moth. Zo mooi dat ik helemaal in het hotel in Packwood ga uitzoeken welk nummer het was want Shazam werkt niet zonder internetverbinding.
Na een tijdje zien we een bord staan met Willapa National Wildlife Refuge en daar gaan we even stoppen om te kijken wat het is en of we daar even naar het toilet kunnen. Mensen die nu zitten te eten tijdens het lezen van dit verslag kunnen beter even hun boterham neerleggen want er volgt een beetje smerig verhaal. We parkeren de auto en lopen naar de toiletten als ik het toilet binnenloop zie ik een vreemd toilet waar de klep van de toilet bril gesloten van is. Als ik de klep omhoog doe begrijp ik waarom. We hebben hier namelijk niet te maken met een normaal toilet maar met een toilet boven een gat in de grond en ik zie zo’n 2 meter onder mij een berg stront van de vele mensen die in de afgelopen 23 jaar voor mij hier naar het toilet zijn geweest. Het eerste wat ik denk je zou toch maar je portemonnee of bril er in laten vallen en dan ‘m moeten proberen uit te vissen. Brrrr. Ik moet enorm plassen maar kan echt niet gaan kijken waar ik plas omdat ik anders meteen over mijn nek ga. Mijn oma had vroeger haar huis in België ook zo’n toilet en daar heb ik nog trauma’s van omdat er altijd tegen ons werd gezegd toen we klein waren “Pas op val niet in het gat van het toilet”. Voor dat ze dat tegen ons zeiden wisten we helemaal niet dat dat een mogelijkheid was dat je in die berg uitwerpselen kon vallen.
Na deze belevenis loop ik over de parkeerplaats en zie een soort van houten kronkelpaadje dat over het water is gebouwd. Ik roep mijn reisgenote dat het hier erg mooi is en ze loopt met me mee. Aan het eind van het kronkelpad staat dat je een tocht van 3/4 mijl door het bos kan maken en dat lijkt mij een geweldig idee en mevrouw Lausberg is iets minder enthousiast maar we gaan toch. Mijn moeder is ooit op vakantie heel moeilijk een afdaling van een berg gaan doen en heeft toen een van haar enkels op meer dan 12 plekken gebroken (wel allemaal op die ene berg hoor maar in haar enkel zelf op 12 verschillende plekken gebroken. 12 keer dezelfde enkel breken op verschillende plaatsen in de wereld geeft je denk ik recht of een vermelding in het Guinnes Book of Records) en toen dat was gebeurd zeiden we tegen haar “Waarom ga je dat soort dingen nou doen op vakantie. Dat is toch vragen om problemen. Normaal is boodschappen doen al een hele uitdaging en nu ga je ineens bergen afdalen”. Nu zo’n 10 jaar later loop ik (met een lijf dat alleen geschikt is voor licht programmeer werk en een beetje op en neer springen op de plaatjes van Kraantje Pappie en de Snollebollekes met mijn vriendje Tom) ook op een berg en glij meerdere keren uit over natte wortels van bomen en modderige paadjes en denk “Als ik hier mijn enkel breek wie komt mij dan in hemelsnaam halen met mijn 1.93 en 105 kilo?”.
Ook fijn is dat je tijdens de wandeltocht allemaal vragen krijgt over dieren. “Welk dier heeft dit soort voetstappen?” Antwoord de zwarte beer. Zitten hier zwarte beren? Mochten we deze tocht eigenlijk wel zonder Parkwachter met een geweer doen?”, “Weet iemand sowieso dat we hier zijn?” Erg fijn als je 500 meter verwijderd bent van de hoofdgebouw.
Gelukkig halen we heel de parkeerplaats weer maar ook ondanks dit dus een natuurgebied is hebben we weer geen enkel dier gezien.
We rijden verder tot we in een plaatsje komen waar een supermarkt is met daar aan vast een Subways. We hebben even genoeg vettigheid op dus we halen even twee broodjes met gezond beleg en een jus d’ Orange bij de supermarkt om het helemaal gezond af te maken. Voor de gezelligheid kopen we ook 2 heerlijk verse zoete broodjes die weer totaal ongezond zijn en we vervolgen onze weg. Als we uiteindelijk op rijksweg 5 rijden slaan we af naar US Highway 12 die ze de White Pass noemen en werkelijk prachtig is. De weg is zo mooi omdat je door een vallei rijdt die tussen de bergen Mount St’ Helens en Mount Rainier ligt. Het mooie is dat je de ene keer de St’ Helens berg ziet en de andere keer weer de Rainier dit alles terwijl je door een prachtig landschap rijdt.
Uiteindelijk komen we na 70 mijl rijden bij het plaatsje Packwood aan waar de US 12 dwars doorheen loopt. Ons hotel heet de Mounain View Lodge en eigenlijk zonder te zoeken vinden we het hotel. Omdat mevrouw Lausberg de hele dag heeft gereden zet ik alle koffers binnen en ga dan meteen naar het toilet omdat ik enorm moet plassen. Ik ben nog niet aan het plassen of ik hoor mijn reisgenote zeer hard fluisteren “Quin Quin Kom gauw” Aangezien ik net van start ben gegaan en heel erg nodig moet gaat dat even niet lukken maar kleed me als ik klaar ben meteen aan was even snel mijn handen om te kijken wat er is. Buiten wijst mijn reisgenote naar twee enorme hertachtige dieren die zo’n 5 meter van ons huisje af staan. EINDELIJKE WILDE DIEREN! Ik besluit om even buiten aan de picknick tafel voor onze huisje de halve donuts die ik nog had te eten en de herten eten rustig gras als of we er niet zijn.
We kijken tot een uurtje of 7 televisie maar dan besluiten we Packwood even op z’n kop te gaan zetten. Als we op zoek zijn naar een restaurant wordt mijn chauffeuse ineens lichtelijk hysterisch maar dat blijkt terecht te zijn want op het grasveld midden in het dorp staan wel meer dan 20 van de ‘herten’ die we eerder bij ons huisje zagen.
We maken een paar foto’s van de kudde en lopen de Saloon die hier midden in het dorp zit. Mensen die op Netflix naar de Ranch kijken, dit was precies die Saloon. Als we binnenkomen draait werkelijk iedereen die binnen z’n hoofd naar om en kijkt wie er binnenkomt. Allemaal tegelijkertijd denken ze “Oh toeristen” en draaien zich weer om. We lopen langs de bar en gaan aan een tafel zitten waar we de televisie, waar een honkbal wedstrijd wordt uitgezonden, goed kunnen zien. Om de gezelligheid in de Saloon te verhogen hebben ze besloten om het geluid van de televisies op mute te zetten en keihard oude rock nummer van Van Halen, The Who Bob Zeger e.d te draaien. Ik bestel een steak en mevrouw Lausberg Shrimps. Helemaal perfect en 43 dollar inclusief fooi later staan we weer buiten. We rijden naar ons huisje zin onderweg dat er nu nog meer herten op een andere grasveld in het dorp staan.
Morgen gaan we naar de laatste bestemming van onze reis Seattle naar een hotel waar we de laatste 3 overnachtingen gaan doen. Op de weg rnaar Seattle gaan we eerst Mount Rainier bekijken. Zondag moeten we terug naar Nederland maar ik heb echt helemaal geen zin om terug te gaan. Zit hier helemaal prima.