Vandaag laatste dag en wat moet je dan. We zouden naar een design museum gaan maar daar was alleen een expositie die we niet interessant vonden dus die slaan toch we even over.
Als eerste gaan we tickets kopen voor de trein naar het vliegveld morgenochtend. We vliegen om half 11 en dat betekent dat we er om half 8 moeten zijn en de reis duurt een uur wat betekent dat we de trein van 6:15 moeten hebben. Daar had ik even geen rekening mee gehouden toen ik ging boeken…
Na een beetje zoeken op de ticket apparaten lukt het ons 2 kaartjes te kopen en gaan even zoeken op welke perron we morgenochtend moeten zijn. Als ik morgenochtend suf ben heb ik geen zin om te zoeken met een koffer en een rugtas. We vinden het perron en als T. even overlegt met de perronchef waar morgenochtend de trein vertrekt maak ik een paar foto’s van de treinen die op het andere perron aankomen.
We nemen de metrotrein naar de Shibuya Crossing en gaan helemaal van daar naar de uiterste punt van de aangrenzende wijk Harajuku lopen via de straten en straatjes die we nog niet eerder hebben gelopen bij onze eerdere bezoeken aan deze wijk.
Ik zie een prullenbak die mij enorm aan JarJar Binks van Star Wars doet denken. Het irritantste karakter uit een Star Wars film ooit maar ik zie ‘m overal.
We komen langs prachtige kledingzaken met ook ook Japanse moderne kleding maar wel allemaal erg duur en niets in mijn maat. We lopen zaken in met alleen maar sneakers (de bijzondere schoenen kosten allemaal 30.000 yen of meer), een dameskleding zaak met de naam Hysteric Glamour waar ze vette retro t-shirts verkopen die 12.000 yen kosten per stuk. We lopen de zaak in van Aigle die werkelijk schitterende kaplaarzen verkoop voor dames alleen hebben die prijzen vanaf 12.600 yen.
T. past een rok met bijbehorend shirt bij Sense of Place, een geweldige winkel met zeer basic maar mooie kleding en niet duur. Helaas is de ‘L’ zelfs nog 4 maten te klein voor mij anders had ik er zeker een paar shirts en een trui gekocht.
We lopen door richting Harajuku Street en lopen naar de overkant een straat in die we nog niet eerder hebben gezien waar allemaal bijzondere schoenen- en kledingwinkeltjes zitten en ook een paar restaurants. Het is bijna 13:00 uur en we krijgen al aardig honger en gaan eten een leuk eettentje dat eigenlijk een afhaalrestaurant is met buiten een soort overdekt eetzaaltje heeft in een tent. We delen rijst met kip, een kleine pasta salade, wat zuur en een Colaatje en zijn 1200 yen kwijt.
Na het restaurant lopen we een straat door die eigenlijk doorloopt maar waar je door een super smal steegje achter tussen de woonhuizen kan lopen. We lopen een meter of 100 en ik hoop nu wel dat er een uitgang komt want ik wordt een beetje claustrofobisch. Gelukkig komt er aan de linkerkant een uitgang en we lopen een smalle straat in. Hier bevinden zich ook weer allerlei gerse kleding en/of schoenenzaakjes. We lopen aan het eind van die straat naar rechts want daar moet het Watari Museum of Contemporary Art zitten en een muur tekening van Keith Haring. Voor we daar zijn komen we langs een winkel van http://www.hottoys.jp/ die een speciaal winkel heeft ingericht voor de film Marvel’s Civil War waar ze de (nagemaakte?) pakken van alle hoofdrol spelers hebben staan en actionfigures en andere poppetjes verkopen van alles wat met de Marvel Film Civil War te maken heeft.
Naar de (waarschijnlijk tijdelijke) Civil War shop zit hun eigenlijke shop en daar hebben ze actionfigures e.d. van Harry Potter, Star Wars, Alien, Batman en nog veel meer. Super mooie spullen en ik zo het graag willen hebben maar dan staat het echt alleen maar stof te vangen want thuis kijk ik er nooit meer naar om.
We lopen nog een aantal zeer toffe fietsenwinkels en fietsenbouwers langs en zie het Watari Museum of Contemporary Art. Volgens de kaart die ik heb zou in de straat schuin tegenover het museum de muurtekening van Keith Haring zitten. Maar hoe we ook zoeken we vinden ‘m niet. We besluiten naar het museum te gaan en kopen 2 kaartjes bij een uiterst chagrijnige kassière die waarschijnlijk omdat ze nu even in een museum achter de kassa staat en niet meer in de kledingwinkel waar ze eerst stond het een beetje hoog in haar bol heeft gekregen en denkt niet meer aardig te hoeven doen tegen mensen.
We moeten eerst naar de 2de verdieping dan naar de 3de en dan naar de 4de want anders begrijpen we er niets van, volgens de uitleg die we meekrijgen op een A4tje. Op de eerste verdieping is een soort van schimmenspel achter rijstpapier gaande. Je staat zelf in het midden en om je heen (tot 2 verdiepingen hoog) zie je mensen en dingen bewegen. Op de 3de verdieping is een standbeeld van een hond, een standbeeld van die zelfde hond die weg loopt en als derde is heel het standbeeld en de sokkel verdwenen. Op de 4de verdieping zitten allemaal Japanners heel interessant naar een soort van houtje touwtje sciencefiction film te kijken. Om ons heen zijn alle schetsen van het scenario te zien en naast de filmkijkers ligt een berg met geel papier ingepakte dozen. Het is de bedoeling, volgens de handleiding die we hebben gekregen, dat je met die dozen schud en raadt wat er in zit. Leuk idee maar de stemming is er echt niet om hier met die gele dozen te gaan schudden omdat we anders dadelijk met gele mannen moeten vechten die helemaal geobsedeerd naar deze C-film zitten te kijken.
Oh ja het vervoer tussen de verdiepingen gebeurd met een lift. 1 Lift waar 2 personen in kunnen. Geen idee hoe je hier levend uitkomt als er brand uit breekt want er is geen trap te zien.
We lopen naar buiten en zien we op de muur van de 2de verdieping van het pand aan de overkant de muurschildering van Kieth Haring. We komen nog een paar mooie winkels tegen. Een fietsenwinkel waar je splinter nieuwe vouwfietsen voor 200 euro kan kopen en super leuke damesfietsen met versnellingen voor maar 400 euro.
We kopen nog even een milkshake om even te kunnen rusten en plassen bij de Mc Donalds en lopen terug richting Shibuya Crossing. We lopen op een lange saaie straat en als we een zijstraatje zien waar het best wel druk is lopen we daar in. We komen langs allemaal winkeltjes van bijzondere Japanse kleding en tassen merken en komen uit op een kleine straat die tijdelijk Adidas Street is gedoopt omdat daar een paar dagen geleden een groot evenement is en iets van 3 Adidas winkels zitten. Als we heel die straat uitlopen zijn we weer op de hoek bij de Shibuya Crossing.
Ineens zie ik ze. Het was geen vlaag van verstandsverbijstering door het vele lopen. Zie je nou ik had het wel goed gezien. Hier komen ze aanrijden, de karts die ik eerder had gezien. Ze blijken van http://maricar.jp/ te zijn en bestaan dus wel echt.
We nemen de metro en halen nog even wat lekkers voor bij de thee en gaan even chillen tot het diner. Als we naar buiten gaan is het rondom ons hotel zeer druk en bij alle restaurants in buurt zitten mensen te wachten op krukjes buiten tot ze mogen gaan eten daar hebben we geen zin in. Bij The Outback SteakHouse en Fridays is het rustiger maar dat is nou niet echt leuk voor de laatste avond. We lopen iets verder weg van ons hotel en komen in bij een restaurant waar je kommetjes rijst met rund of varkensvlees of vis er op kan bestellen. T. neemt rund met kaas en groent en wat ik wil is uitverkocht en kies varkensvlees.
Super snel op tafel en super lekker en voor 1050 yen hebben we heerlijk beide gegeten. Het enige minpuntje is dat de ruimte waar ons restaurant zit wordt gedeeld met een ander restaurant maar ze hebben niets afgesproken of de keuze van de muziek dus in een pand van maximaal 12 meter breed zitten dus twee restaurants met een schot er tussen van 2 meter hoor en beide restaurants spelen andere muziek en ook nog best wel hard. Heeeeeeel vervelend.
We lopen naar de JR trein info balie en leveren onze OV kaarten in en krijgen 1000 yen terug.
Morgen gaan we terug naar Nederland jammer want ik was net een beetje gewend.
Vandaag zaten we in de metro en hebben mijn charmante reisgenote en ik zitten praten wat we er nou van vonden. Eigenlijk vonden we het allemaal echt leuk om te zien en mee te maken maar we vonden het ook allemaal veel minder bijzonder dan we hadden gehoopt. We hebben een heleboel mooie dingen gezien en heerlijke dingen gegeten maar als een hele bevolking heel erg zijn best doet om Amerikaans of Europees te doen dan is er minder bijzonder voor ons om hier naar toe te gaan. Dat Europeese/Amerikaanse dat kennen we allemaal wel daarvoor ga ik niet 11 uur met mijn knieën in mijn nek in een vliegtuig zitten.
Japanners zelf zijn super aardig en het is hier heerlijk veilig en buiten een paar plekken hoef je nergens op je spullen te letten. Fietsen staan hier op slot met een slotje dat je niets voorstelt en telefoons en portemonnee’s liggen los in tassen en rugzakken. Geen herrie in metro’s en de metro’s zijn schoon en comfortable en mis je een keer de metro dan komt de andere al weer bijna aan.
De taxi’s zien er erg gaaf uit en scooters zijn veel lager dan bij ons en zien er uit als een soort van spacebrommers en ze hebben hier hele mooie fietsen.
Je kan hier goed eten voor heel weinig geld wij zijn in al die dagen nooit meer kwijt geweest dan 50 euro met z’n tweeën per lunch of diner maar vaak ook aten we samen een hele dag voor minder dan 65 euro p/d inclusief lunch, diner en iets lekkers bij de thee op de hotelkamer.
Ik had verwacht dat ze qua techniek op ons voor zouden lopen maar dat vind ik zwaar tegenvallen. Ik heb nergens een elektrische auto gezien, taxi’s zien er tof uit maar meer jaren 60 van de vorige eeuw dan van deze eeuw, bijna nergens gratis Wifi en al helemaal geen gratis openbaar Wifi.
De app die wij thuis hadden gedownload en geïnstalleerd om de weg mee te vinden d.m.v. een soort Japanse TomTom heeft het hier geen seconde gedaan.
Ik ben in meerdere electronica zaken geweest maar heb niets bijzonders gezien wat ik niet ook bij de MediaMarkt bij mij om de hoek kan kopen. Sterker nog ik vind het bij de MediaMarkt een stuk beter dan hier. Bovendien is hier, zoals ik eerder al heb geschreven, niets goedkoper dan in Nederland. Wilde graag een goedkope Android telefoon kopen in Japan maar daar ben ik nog geen eens aan begonnen na het eerdere reisstekker debacle.
Ondanks we maar 1 of 2 woorden Japans spreken hebben we ons prima kunnen redden de afgelopen 12 dagen. Iedereen wil moeite doen om je te verstaan en ook al praten ze geen woord Engels samen kom je er wel uit. T. heeft een keer in New York een kaakontsteking gekregen en toen moesten we daar opzoek naar een tandarts en moest ze daar worden geopereerd. Als dat hier was gebeurd dan hadden we denk ik wel een probleem gehad maar als je alleen eten en drinken besteld en af en toe een rok of een shirt afrekent lukt het allemaal prima.
Dus om samen te vatten: Het was erg leuk en een hele belevenis maar waarschijnlijk gaan we niet meer terug naar Japan. We hadden het idee dat we nu ergens naar toe gingen “Waar het heel anders was dan in Nederland’ dat dat was misschien 25 jaar of langer geleden zo maar nu niet meer. Totaal geen cultuurschok nou ja één dan. Zoals de maatschappij hier draait is met de beschaafdheid en de bijna totale afwezigheid van kleine criminaliteit is waarschijnlijk de enige manier om met 22 miljoen mensen in een stad als Tokyo te kunnen leven.
Wij hebben hier in deze enorme mensenmassa gezien dat het anders kan, beter, gezelliger, beleefder, veiliger, leuker. Hopelijk kunnen we weer wennen in het land van de schreeuwlelijkerds, herriemakers, voordringers, hooligans, tasjesdieven, verkeershufters, fietsenstelers en abrislopers. Maar misschien is het beter dat we daar nooit meer aan wennen…
