Tokio Trip dag 7: Tokio Tower, Nerd Heaven en zalm bij de KFC

Vanmorgen heeft mijn charmante reisgenote de hele dag gepland. We gaan eerst naar de Tokyo Tower dan naar Tokyo Station en daarna naar de electronica wijk van Tokyo, Akihabara. Doordat zij de planning en alle uit- en opstapplaatsen heeft uitgezocht is de druk vandaag voor haar enorm hoog. We stappen op Shinagawa station, voor ons hotel, op de metrotrein en stappen op Hamamatsucho Station uit. We kijken door de ramen van het station naar buiten om te zien waar de Tokyo Tower (die er uit ziet als een rood/wit geverfde Eiffeltoren) staat zodat we de goede uitgang van het station kunnen nemen.

Hoe we ook zoeken we zien ‘m niet en dat is toch knap dat je een toren van ruim 300 meter hoog niet ziet staan. We besluiten, puur op de gok een uitgang te nemen en als we de trap naar beneden lopen zie ik even de toren precies door een ruimte tussen twee enorm hoge flats. Mijn reisgenote heeft de toren dan nog niet gezien en loopt de eerste 600 meter van de 900 meter die je moet lopen van het station tot je bij de Tokyo Tower bent te mopperen omdat ze het idee heeft dat we niet goed lopen. “Als die toren daar staat waarom zien we ‘m dan niet”, “Dalijk lopen we heel dat stuk voor niets”, “Volgens mij heb je het niet goed gezien en was het zo’n mast die op op een flat staat die is ook rood met wit”. Tot we na het uitlopen van een lange straat bij een stoplicht staan en de Tokyo Tower zien is ze er niet gerust op dat we echt richting de Tokyo Tower lopen.

Op het moment dat we de Tokyo Tower zien is ze enorm opgelucht maar vindt ze ‘m eigenlijk niet zo hoog en zijn volgens haar de Euromast en de Eiffeltoren hoger. Aangezien de Euromast 185 meter hoog is en de Eiffeltoren 300 meter is deze rood wit variant met z’n 333 meter hoger.

We komen eerst bij een tempelcomplex en samen met de prachtige fel blauwe lucht en die rood witte toren op de achtergrond is alles aanwezig om een paar mooie foto’s te kunnen maken.

We lopen naar de toren toe en gaan kaartjes kopen. Er is ‘Main Observatory’ op 150 meter hoogte en een ‘Special Observatory’ op 250 meter hoogte. Het is prachtig weer (± 19 graden) maar er staat een sterke wind, sterker nog de wind is zo hard dat je niet naar het platform op 250 meter hoogte mag. Geen probleem 150 meter is ook hoog en we gaan in de rij naar de lift. In de lift staat een dame die de lift bediend maar ook een paar zinnen zegt over wat er boven aan faciliteiten te vinden zijn. Dit is echter zo verschrikkelijk overdreven hard (en als ik iets hard vind dat is het hard want ik heb net mijn 10 jarig jubileum als disco-dove gevierd) dat ik blij ben dat we al halverwege de liftreis naar boven zijn. Dan gaat ze nog hetzelfde verhaal dat ze in het Japans heeft verteld ook in een taal vertellen waarvan zij denkt dat het Engels is maar buiten 2 of 3 woorden na kunnen we er helemaal niets van verstaan. Erg knap hoor.

Boven gekomen is het hoog (joh) en door het mooie weer kunnen we zelfs in de verte de Fuji vulkaan zien en dat is best bijzonder want die ligt namelijk bijna 100 kilometer verder op. We kunnen echt heel Tokyo zien en dat is best wel indrukwekkend. Niet zoals in Rotterdam dat je dan op de Euromast staat en dat je dan het Kleinpolderplein ziet dan een paar kilometer niets dan Delft dan weer even niets en dan Den Haag. Hier is het echt een grote huizen massa aan elkaar geplakt naar alle kanten waar je kijkt.

Het verkeer ziet er allemaal zeer rustig uit en het lijkt af en toe wel of het hier een autoloze dag is want er rijden zeer weinig auto’s in de straten. Vanaf de toren ziet het verkeer er helemaal rustig uit. Zeer brede straten met af en toe een auto.

Ik ga nog even op een glazenvloer staan met één voet en ik word, net als een paar jaar geleden in  Toronto, helemaal eng van de hoogtevrees. Mijn stoere reisgenote doet het allemaal niets die gaat gewoon met 2 voeten op het glazenplaatje staan met daaronder dus 150 meter niets. Brrrr ik ben blij als ze er weer af is.

Nadat ik nog een prachtige plastieken kermis miniatuurversie van de Tokyo Tower heb gekocht gaan we weer met de lift naar beneden en ook deze keer schreeuwt de liftbediende haar passagiers weer doof. Als de lift op de 3de verdieping een tussenstop maakt vlucht ik de lift uit.

Op de 3de verdieping zijn allemaal souvenirwinkeltjes en eettentjes maar ook een toilet. Het toilet hier is zeer bijzonder omdat je op het moment dat je bijvoorbeeld een wind laat op een knopje naast de pot kan drukken waar een muzieknootje op staat en dan klinkt het geluid van doorspoelend water. Ik weet 100% zeker dat dat voor mij niet voldoende zou zijn om de door mij gemaakte herrie te onderdrukken maar misschien voor de minimensjes hier wel. De wasbak van het toilet is ook bijzonder, zeep kan je pakken door linksboven je handen in de wasbak te houden, water rechtsboven en als je je handen wilt drogen houdt je ze aan de voorkant van de wasbak. Maar ook bij deze handdroger moet je gewoon ook daarna je handen aan je broek afvegen om ze echt droog te maken.

Buiten de Tokio Tower hangt een plattegrond en volgens die kaart is er vlakbij (530 meter) een Metrostation. Aangezien de metrotrein waar wij mee gekomen zijn minstens 2 keer zo ver is wil ik met de metro en mijn reisgenoot gaat zeer schoorvoetend hiermee akkoord. We vinden de metro en volgens de kaart ligt een van de stations vlak bij Tokio Station. T. is er niet gerust op en had liever heel het eind naar het station terug gelopen waar we aan waren gekomen dan hier op gestapt op een vreemde metrolijn naar een station dat in de buurt ligt van Tokyo Station te stappen. Voor het zelfde geld ligt het station honderden misschien wel meer dan duizenden meters vandaan kan liggen “Die afstanden op die kaarten zijn niet goed in te schatten”. Als we uiteindelijk uitstappen blijft het 400 meter lopen te zijn naar Tokio Station…

We lopen het perron op en stappen de net gearriveerde trein in als T. zegt dat we deze trein niet moeten hebben maar de trein de andere kant op. Zij heeft de planning gemaakt dus ik volg haar blind. We springen nog net op tijd de metrotrein uit en lopen weer de 60 treden af die we net zijn opgeklommen met onze vermoeide lijven om ze op het juiste perron alle 60 weer op te klimmen.

We stappen de eerste treinmetro in de arriveert maar als we eindelijk aankomen op het station waar mijn vrouw mij mee naar toe heeft genomen staan we weer op het station waar we uitgestapt waren om naar de Tokyo Tower te gaan Hamamatsucho en niet Akihabara het station van de elektronica Manga wijk van Tokyo wat de bedoeling was… Stonden we eerste toch in de goede metrotrein…

We pakken meteen de metro terug en kunnen gelukkig zitten en na 5 haltes zijn we eindelijk in Akihabara.

Daar lijkt het wel of de totale hysterie is uitgebroken. Dit is het meest kakofonische stukje Tokyo waar we tot nu toe zijn geweest. Overal lopen een beetje te dikke kalende dikke nerds met bril in bakken met apparaten met USB aansluitingen en stekkertjes en snoertjes te zoeken dus in principe pas ik hier helemaal tussen en zijn dit mijn peeps. Het grote verschil is dat ik een echte vrouw heb en niet verliefd ben op een Manga poppetje ben of gek ben op een meisje van een van de vele animatie/maid cafe’s die in deze wijk zitten.

We eten voor deze ene keer iets bij de KFC maar niet zo maar wat maar zalm (zalm?) in een krokant korstje uit de frituur (dus lekker). Het is een menuutje dus met friet nou ja letterlijk 10 frietjes in een super klein zakje.

We lopen de wijk in en in deze wijk zitten eetzaakjes, electronica zaken en winkels waar ze Manga en andere verzamel producten verkopen. Ook hier staan weer regelmatig weer jongens in de rij om met een meisje met een blauwe of roze pruik die enigszins op een figuurtje uit een manga film lijkt op de foto te mogen.

Ik check een beetje de prijzen hier van de electronica en die schelen soms 10% met Nederland. Je kan wel de BTW terug vragen maar dat kan ik thuis ook en aangezien je natuurlijk niet terug naar de winkel kan als er iets kapot is heeft het geen voordeel om hier een dure laptop of camera te kopen voor mij.

We lopen nog een paar winkels in en uit en ook een speelhal waar heel groot SEGA op staat. Op de 4de verdieping zien we een jongen die overdreven goed een spel staat te doen. Het ziet er naar uit dat hij hier elke dag na school een paar uur staat te gamen en ‘showboaten’. Hij staat voor een aparaat met een grote ronde schijf met knoppen er op en op het scherm in de schijf zie je welke knoppen je moet aanraken en ook veranderen de knoppen zelf van kleur. Klinkt super simpel maar gaat in een tempo ‘Waar een paard de hik van krijgt’ zou mijn vader zeggen. Kereltje is drijfnat van het zweet en heeft ook speciale handschoenen aan om het spel nog soepeler te kunnen bedienen want zo kunnen zijn handen langs de knoppen glijden.

We lopen nog een tijdje rond in deze nerd kermis/hemel en nemen de metrotrein terug naar het hotel.

’s Avond hebben we geen zin om ver te lopen om te gaan eten en gaan in een vleesrestaurant om de hoek eten. “Smoking or Non-smoking” wordt ons gevraagd (je mag hier namelijk nog steeds paffen in de restaurants) we gaan voor Non-smoking en meteen moeten we onze schoenen uitdoen. “Oh jee wat gaat er nu gebeuren?”. We moeten een trapje op en daar liggen 4 kussentjes om een tafel heen. Gelukkig blijkt dat we niet het hele diner op onze knieën hoeven te zitten maar kunnen we onze voeten in het gat onder de tafel laten zakken. Het dametje van de bediening trekt een ronde houten plaat uit de tafel en steekt een vlam aan. We bestellen de “3 favoriete vleessoorten van de Chef” (wat eet die dan vanavond?) en gooien ze op de bol van gaas die over de vlam gezet is.

Normaal heb ik een pesthekel aan gourmetten maar met dit vlees en het feit dat de rommel en de afwas voor iemand anders is mag het voor mij deze vorm van gourmetten elke avond. Met een cola, een salade en een schaaltje witte rijst zijn we bijna 4.600 Yen kwijt (± 46 euro) en is dit veruit de duurste maaltijd tot nu toe. Lekker maar niet 3 zo lekker als de lunch van gisteren van 1.600 yen.

Wederom hebben we nog geen idee wat we morgen gaan doen maar waarschijnlijk gaan we proberen om ’s avonds wat van van de sfeer van het nachtleven mee te maken. Dus we moeten er ook voor zorgen dat we niet om 17:00 al helemaal dwars doormidden zijn van het vele lopen.