Vandaag hebben we besloten echt naar het museum te gaan. T. heeft op Pintrest een wijk gevonden waar een groot aantal musea liggen in een park. De Circle line die vanaf het Shinagawa station vertrekt stopt daar ook dus het is een simpele reis zonder overstappen.
We moeten naar het station Ueno en dat ligt 20 minuten reizen met de metro van ons hotel af. Super leuk idee om vandaag naar dat park te gaan maar helaas hadden 100.000 inwoners van Tokyo vanmorgen, waarschijnlijk vanwege het prachtige weer, precies hetzelfde idee gekregen.
Als we het station uitkomen zien we dat het voor het station zo druk is dat een agent het verkeer en de voetgangersstroom van de oversteekplaats voor het station aan het regelen is met een soort verkorte versie van het lichtsabel van Darth Vader.
Het plein voor de ingang van het park is erg druk en we manoeuvreren ons door de mensen massa heen om een flesje water te kopen. We hebben namelijk in de stationshal voor ons hotel ‘Japanese Sweets’ gekocht en die willen we zo gaan opeten maar willen ook wat te drinken hebben om een eventuele vieze smaak weg te spoelen.
We zoeken een plek om te gaan zitten en zien voor een van de musea een mooi plein met bankjes er omheen. Als we net beide zitten en de ‘Sweets’ en water klaar hebben gezet om naar binnen te werken zie ik een bordje met een hamburger en een flesje met een rood kruis er om heen.
We staan op en lopen verder het park in en daar zitten allemaal Japanse families gezellig op muurtjes en bankjes te eten. Iedereen heeft Bento boxes bij zich, broodjes, drank en nog veel meer eten en wij hebben twee kleine broodjes met z’n tweeën.
De eerst ‘Sweet’ die we eten is een pannenkoekje met vulling en slagroom. Een ideale combinatie voor een pannenkoek zou zijn chocolade, aardbeien of bijvoorbeeld stroop maar helaas zo veel mazzel hebben we ook weer niet. De pannenkoek is namelijk gevuld met een puree van ‘Red Beans’. Japanners zijn gek op “red Beans’, ik heb geen idee waarom. Ze hebben de structuur van bruinbonen en smaken helemaal nergens naar. De andere ‘Sweet’ is een roze bolletje met een aardbei in het midden. T. deelt het gebakje doormidden en we nemen een hap. Het roze deeg is als een soort van zachte kauwgom en ook hierin zit weer die vulling van ‘Red Beans’ gelukkig hebben we die fles water zojuist gekocht.
Gelukkig zien we in de verte een soort van braderie en op een braderie is altijd minstens de helft van de tentjes een vreettentje. Dat zal ook wel zo zijn in Japan dus alles komt goed.
Het mooie van deze braderie is dat niet 50% maar de volle 100% van alle tentjes eettentjes en foodtrucks zijn het slechte nieuws is dat het geen braderie is maar een Vegan Festival en er dus geen kip, varken of rund zijn te krijgen en ik heb echt geen trek in een zeewierburger.
Het bezoek aan een museum of de dierentuin die ook in dit park zit hebben we ons onderhand uit ons hoofd gezet. Dit omdat de Japanners weer met z’n allen weer gezellig meedoen aan de favoriete nationale vrijetijdsbesteding: lekker de hele dag in de rij staan. Zelfs voor een veganistisch hamburger zijn ze bereid 30 minuten in de rij te staan dus dan zal er ook wel een rij staan voor de panda’s, de apen en de olifanten. En aan de rij voor de toiletten moet ik helemaal niet denken, daarvan krijg ik het al benauwd als ik er aan denk.
We lopen verder door het park en zien dat er een tuin is met Pioenrozen. Aangezien mijn vrouw een tuinliefhebster is en wij zelf ook Pioenrozen hebben wil ze graag even kijken. Helaas moet er entree betaald worden en dan is de lol er al snel af bij mijn vrouw. Waar we meestal geen voordeel hebben met onze lengte hier in Japan is het nu super handig want buiten het hek van de tuin liggen grote stenen en als T. daarop gaat staan kan ze zo naar binnen kijken (en foto’s maken…) en alle bloemen zien.
Zo dat is weer 750 yen bespaart. Ik had helemaal geen interesse in die tuin maar ik kijk ook even snel een paar keer en zo hebben we 1500 yen verdient in 5 minuten….
Aan het eind van het pad staat nog een prachtige gouden tempel en nog wat oude Japanse gebouwen.
Als we teruglopen zien we een veld waar een enorm hekwerk omheen zit. Het blijkt een honkbalveld te zijn waar allemaal kleine ventjes aan honkbal training bezig te zijn. De werper gooit en de coach slaat de bal weg zodat er goed geoefend kan worden op overgooien en het stelen van de honken. In het veld staat een soort van Japanse versie van Cartman en die kan er werkelijk helemaal geen ruk van (hij kan zelfs niet rennen) maar die andere kereltjes zijn best wel erg goed. Ze zijn een jaar of 8 en ik ben zwaar onder de indruk als ik een van de mannetjes een retestrakke bal van het 3de naar het 1ste honk zie gooien.
Langzaam lopen we het park uit en komen op een groot verkeersplein. T. heeft gelezen dat bij het Station ook een grote markt moet zitten en als we oversteken zien we dat aan het eind van de straat die we inlopen een markt is. Denk niet aan een groentemarkt maar heel veel schoenen, (2de hands) kleiding, eettentjes en allemaal onder de het treinviaduct. Dus voor mij is het net of ik weer op de markt sta 40 jaar geleden op de Binnenrotte toen daar nog het spoor boven de grond liep. Alleen heb ik nu geen lucifers bij me en ben ik geen door marktlui achtergelaten meubelen in de fik aan het steken.
Het is al half 2 geweest en eigenlijk lopen we al anderhalf uur te zoeken naar een plek om te eten. Na voor minstens 40 restaurants gestopt te zijn om te kijken of hier willen eten besluiten we nu maar gewoon ergens naar binnen te lopen. We moeten een trap op en komen in een gezellig restaurant. Ik bestel zoetzuur varkensvlees en T. geklutst ei met garnalen en komen er nadat we alles op hebben we eigenlijk precies hetzelfde hebben besteld als gisteren bij de lunch.
Totaal zijn we 1884 Yen kwijt en lopen met een volle buik weer naar buiten.
We lopen een paar gezellig straten vol marktkraampjes door en we gaan een warenhuis in waar T. merkt dat ze haar zonnebril in het restaurant heeft laten liggen. Ik krijg even een kleine inzinking (bril was maar een tientje maar weer heel dat stuk terug heb ik geen zin in) en ik leidt T. terug naar het restaurant waar ze natuurlijk haar bril netjes voor haar hebben bewaard.
We lopen nog minstens een uur rond over de markt. Zo lang zelfs dat het metrostation uitkomen dat eerder op de metrolijn ligt dan het station waar we waren uitgestapt. We lopen weer terug en om 15:00 besluiten we terug naar het hotel te gaan om even te rusten want vanavond duiken we het nachtleven in.
Als we op de hotelkamer zijn aangekomen kijk ik naar buiten en een ambulance die voor het station stond en een draai probeert te maken als dat gelukt is en de straat uitrijdt zie ik een kart rijden over de weg. Heel kort maar want ik vang een glimp op als het autootje precies op het stukje weg rijdt dat ik kan zien door een ruimte tussen twee flats voor het hotel.
Zag ik dat nou goed was dat nou echt een kart? Ik kijk naar het gedeelte verderop in de straat dat ik wel helemaal kan bekijken vanuit ons hotelraam en dan zie ik dat er niet een maar wel 10 karts rijden. Dan herken ik ook de outfits die de mensen die de karts besturen aan hebben; dit is gewoon een real life versie van Mario Karts. Ik zie Mario, Luigi en dat draakje en volgens mij nog een Mario (iedereen wil natuurlijk Mario zijn) en ze racen hier dus in karts over de straat voor mijn hotel.
’s Avonds gaan we naar Shinjuku en Kabukicho. Shinjuku is het uitgaansgebied in Tokio en Kabukicho is weer een gedeelte van Shinjuku voor meer ‘adult’ entertainment.
We eten eerst een heerlijk complete vismaaltijd met soep, rijst en een hele boven houtskool gebakken vis voor twee diners voor bij elkaar 1580 yen (± 15 euro). Volgens T. is dit de lekkerste maaltijd tot nu toe. Na de maaltijd lopen we verder door Shinjuku. Het is leuk en gezellig in deze buurt maar ook niet echt spannend dus gaan we op zoek naar Kabukicho.
Na een beetje omlopen en zoeken komen we eindelijk op de plek waar we naar zochten. Wij komen uit de grote stad en voelen meteen aan dat je hier wel op je spullen moet letten, dit is geen doorsnee Tokio maar echt een beetje een ‘foute’ buurt. De neon- en lichtreclames zijn hier wel zeer indrukwekkend en het is hier echt super druk op straat. We lopen de wijk in en zien hotels, hoerententen en speelhallen. Voor we naar Tokyo gingen wisten we niets van de stad en voor het zelfde geld hadden we hier een hotel geboekt in plaats van het eer rustige Shinagawa maar ben erg blij dat we hier niet elke avond doorheen hoeven naar onze kamer. We lopen rond in de buurt maar zien weinig echt schokkende dingen. Buiten de show in het Robot Restaurant is er eigenlijk niets wat ik zou willen zien maar aangezien die 8000 yen p.p. is zien we daar vanaf.
Een pik zwarte Afrikaan die hier op straat staat als ‘propper’ (of de eerste schakel is in een poging tot oplichting) vraagt mij midden in een buurt met tientallen café’s en restaurants “Do you want to drink?” nee daar heb ik jou voor nodig mafkees ik kan zelf hier geen café vinden. “No” is het antwoord waar hij het mee moet doen en we lopen verder.
In Tokyo is het niet ongebruikelijk dat iemand voor de deur van een restaurant, cafe of winkel staat om de mensen naar binnen te lokken. In Kabukicho staat werkelijk voor elke zaak iemand die de verteld dat dit echt de toko is waar je een bezoek aan moet brengen. Meestal hele kleine meisjes die menu kaarten of borden met foto’s vasthouden die met overdreven kinderlijke stemmetjes de klanten naar binnen staan te praten/gillen.
Als we weer langs een dame lopen die een heel verhaal (gewoon in het Japans want we zien er ook zo Japans uit…) begint op te hangen waarom we bij dit restaurant moeten gaan eten zeg ik in het Rotterdams “Allemaal leuk en aardig wijfie maar we hebben net gegeten en we zitten propvol, misschien een andere keer”. Daarop zegt ze “Oooohhh” maar op zo’n manier dat het lijkt dat ze begreep wat ik zei. Misschien lijkt Japans toch heel erg op Rotterdams want toen ik vanmiddag een foto stond te maken en mensen stopte zodat zij niet op de foto zouden staan maar een 900 jaar oude poort en ik zei: “Gaat u gang maar hoor loopt u maar door” en ze begrepen prima wat ik bedoelde. Ondanks mijn vrouw me keihard uit stond te lachen dat ik midden in een park in Tokio Nederlands ging praten tegen mensen.
We lopen nog even rond in Kabukicho en nemen dan de metro terug naar het hotel. Wat een enorme feestbeesten zijn we toch. De Lausbergjes zijn weer in een stad met een dampend nachtleven en 22 miljoen inwoners en liggen om 10:45 op bed.
In ieder geval zijn we dan wel lekker uitgerust want morgen gaan we naar het Yoyogipark want daar schijnt het een dolle boel te zijn op zondag.
Uit de reeks leuk om te weten:
Een Hortensia die in Nederland rond de 5 euro kost kan je hier kopen voor 4.400 Yen en dat is dus rond de 40 euro. Een slagroom taart met aardbeien (wel een hele mooie overigens) kost hier 2.800 yen, dus ± 24 euro.
Als je op het toilet gaat zitten gaat meteen het water spoelen zodat niemand kan horen dat je plast. Bij mij werkt het overigens niet want onbewust ga ik pas plassen als het water is uitgespeeld
Vanmiddag kon ik een kijkje nemen in voorkant van de metro. De machinist, met pet en witte handschoenen aan, zit achter een super moderne dashboard waar midden in een ouderwets zakhorloge met wijzers is geplaatst.
