Eerlijk is eerlijk Tokyo is geweldig maar het wordt elke dag weer moeilijker om mijn bed uit te komen. Niet omdat ik niet verder deze stad wil bekijken maar gewoon omdat mijn beide benen echt niet meer kunnen.
Vanmorgen gaf T. mij een duwtje zodat ik als grap om zou vallen op mijn bed, dat gebeurde ook maar ook want ik had totaal geen kracht om recht op te blijven staan.
Vandaag staat het Yoyogi park op de agenda en daar gaan we heen omdat op zondag daar half Tokyo zit en leuke dingen gaat doen of gewoon gezellig gaat picknicken met de hele familie.
We gaan met de metro maar als we aankomen op het station Harajuku komen we bijna het station niet uit omdat op de weg voor het station wordt geprotesteerd, waarschijnlijk omdat het 1 mei is. Maar protest in Japan is heel wat anders dan in Europa want hier lopen de mensen netjes in rijen van 6 naast elkaar en schreeuwen geen leuzen maar zeggen ze ze op, bijna zonder stem verheffing.
Waar ze tegen protesteren is niet duidelijk want het lijkt of elke groep tegen iets anders protesteert. Veel van die groepen hebben ook wagentjes bij zich die heel mooi zijn gemaakt met poppen of huisjes er op zodat het vaak meer op carnaval dan op keihard protesteren lijkt.
We lopen het Yoyogi park in en zien een Suzuki busjes dat ze zo hebben omgebouwd dat hij op een VW hippybusje lijkt. Ze verkopen er gevulde pannenkoeken en wij kopen er een gevuld met aardbeien. Nou ja het is een pannenkoek met een soort van ‘klopklop’ er in (een soort flauwe variant van slagroom die de oudere lezers onder u zich nog wel zullen herinneren) en daarover is aardbeien saus gegoten. Eigenlijk eten we een pannenkoek gevuld met slagroom. Het duurt even voor de pannenkoek klaar is maar dat geeft helemaal niet want er staat een gozer een geweldige demonstratie Jojo-en te geven dus ik verveel me niet.
We willen graag nog ook wat water kopen om mee te kunnen nemen het park in maar er staat een enorme rij (natuurlijk) voor het winkeltje waar ze eten en drinken verkopen. Aan de zijkant van het huisje staan vendingmachines dus kopen we gewoon daar ons drinken. Scheelt een half uur. Overigens stonden in heel het park vendingmachines waar je allerlei drank uit kan halen. Overigens zit er bijna nooit cola of andere frisdrank in de machines maar meestal water van verschillende merken, vaak met Vitamine C toevoeging, en ice tea.
We lopen heel het park door en het is super druk. Het is vandaag rond de 25 graden en mensen zijn aan het vliegeren, spelen op de velden of gaan met hun honden naar speciale afgeschermde gedeeltes van het park waar honden gesorteerd op gewichtsklassen kunnen rennen en spelen met elkaar. We gaan daar even rustig op een bankje zitten en zien een hazewindhond die een pitbull, die vandaag zijn alle beste vriend is, helemaal naar z’n mallemoer rent. Ik wist niet dat een hazenwindhond zo hard kon rennen. Binnen 50 meter lag de pitbull als minstens 15 meter achterop.
Ook super grappig is dat in dit park groot en klein kan leren fietsen en dat je er fietsen en tandems kan huren en op special fietspaden door het park kan sjezen.
Bij elk pad dat we inslaan hoop ik de Tokio Rockabillies te zien die hier altijd rondhangen op zondag (volgens alle websites en documentaires over het Yoyogi Park) maar waarschijnlijk hebben ze vandaag een snipperdag want wij zien ze niet. Buiten een Japanse drumcirkel die af en toe samen in de maat spelen (…) en een oude Japanner die een traditionele Japanse viool bespeelt is er helemaal weinig muziek te horen in dit park.
Na een uur rond gelopen te hebben in het park besluiten we naar onze volgende bestemming te gaan het Imperial Palace. We nemen de metro en stappen op het Meiji Jingumae Station op en stappen bij C 11 uit lopen naar boven en zien de enorme toegangspoort tot de tuinen van het Imperial Castle. Grote kans dat daar binnen niets te eten valt (en dat klopte achteraf ook) dus besluiten het Imperial Palace Hotel binnen te lopen want hier zitten meerdere restaurantjes. De ene is nog duurder dan de andere en om nou Fish & Chips, Italiaanse Pizza of Koreaans te gaan eten als je in Tokyo bent is ook zo wat dus we komen terecht bij een Japans restaurant. Ik bestel een lunchmaaltijd met rundvlees en een ei en T. een lunchmaaltijd met gefrituurde garnalen, groenten en een stukje vis. Voor onder de 1.800 yen zitten onze buikjes weer vol en lopen naar het Imperial Palace.
Als we binnen komen krijgen moeten we een kaartje halen, mijn reisgenote wil natuurlijk meteen weer rechtsomkeer maken, maar ik zie net op tijd dat de “Admission Free’ is. Dat verandert de zaak dus we gaan naar de ticket office en nemen naar een gratis plastic ticket aan die we bij de uitgang weer moeten inleveren.
We lopen het park in en zien een pand staan waar een bord voor staat met “Museum” er op en een heleboel dingen die niet mogen: Geen mobile telefoon, geen eten, geen drinken, geen foto’s en niet filmen. Nou dat belooft nog al wat. We lopen het museum in en lopen een zaaltje binnen met de grootte van een klaslokaal en bekijken daar wat poppetjes en wat wandkleden. Als we de route volgen en de zaal weer uitlopen staan we meteen weer buiten. Dit was het hele museum. Ben blij dat het gratis is anders had ik er wel heel erg de pest in gehad.
We lopen het fantastisch onderhouden park door en vragen ons na een kwartier lopen af waar nou dat paleis is. Hoe we ook zoeken we kunnen het niet vinden op de kaart van het park. Blijkt dat hele paleis zich niet in dat hele park te bevinden. Lekker als je toch al helemaal dwars doormidden bent dat je dan ook nog helemaal voor niet een heel park doorloopt.
Het lastige is dat er bijna geen openbaar Wifi hier is en je dus alles van ten voren moet uitzoeken en plannen. We lopen het park uit en zien buiten het park een plattegrond waar het Imperial Palace wel op staat en de ingang is zo’n 500 meter verder. We lopen daar heen en zien de, zwaar bewaakte, ingang van het paleis voor ons. T. zegt dat kan je naar binnen kan maar ik vind de bewaking iets te zwaar en de hekken iets te terrorisme bestendig zodat ik zeg dat ik denk dat je niet daar naar binnen kan. We zien een stel op fietsen aankomen die richting het paleis fietsen. Ik zeg dat we het nu wel zullen zien of je daar naar binnen kan en mag. Op het moment dat de man door het hek fiets begint de bewaker meteen wild met zijn armen te zwaaien en geeft aan dat de fietsers meteen weg moeten gaan.
(Op de hotelkamer blijkt dat het paleis van de keizer en alleen te bezichtigen zijn met een tour waar je je schriftelijk voor moet aanmelden en waarschijnlijk komen wij niet door de ballotage dus ze zoeken het maar effe lekker uit met dat paleis van ze).
Het is pas 4 uur en we zijn pas 3 uur van de kamer dus te vroeg om terug te gaan. In de buurt zit een museum van moderne kunst dus we besluiten daar heen te gaan. Het is inderdaad een museum van moderne kunst maar dan wel van moderne Japanse kunst. Dus die tekeningen die je normaal op kamerschermen e.d ziet maar dan gemaakt door hedendaagse schilders maar wij als leken totaal niet van kunnen zien of het een week of 1000 jaar geleden is gemaakt. Ik ben bang dat ik er na een zaal al genoeg van heb dus dit wordt ‘m even niet. Ik herinner me dat ik had gezien dat het Tokio Dome niet ver van de plek is waar we nu zijn. Gelukkig kunnen we voor het museum even zitten en heeft het museum werkelijk fantastische WiFi dus ik zoek de route naar het Tokyo Dome uit op mijn mobiel.
We vinden na veel zoeken de route nemen de metro en na een half uurtje staan we midden in de hysterie die het Tokio Dome City heet. Het Tokyo Dome is een honkbal stadion waar ook concerten gegeven kunnen worden. Vlak naast het stadion is ook nog een winkelcentrum en een pretpark met een podium waar artiesten kunnen optreden. En het mooie is dat dat alles gebeurt precies als wij er zijn. Dus het pretpark draait op volle toeren, in het pretpark is een optreden van een meisjesband, het winkelcentrum is druk door het winkelend publiek en in het stadion is een optreden van de band KAT-TUN in het kader van hun 10 jarig bestaan en daar zijn letterlijk 50.000 meiden en 6 jongens op afgekomen.
Eigenlijk begint het allemaal wel rustig. We komen de metro uit en lopen langs een foodcourt, een winkel in en daarna staan we naast een draaimolen. Hier zitten een paar winkeltjes en ook allemaal winkels. Je kan hier kaartjes kopen om het pretpark binnen te gaan maar ik loop langs de draaimolen en sta in het pretpark. Ik denk “Dat is lekker goedkoop” maar niets blijkt minder waar je kan gewoon door het pretpark lopen alleen als je ergens in wilt moet je je kaartje voor die attractie of je dagkaart laten zien. Wel leuk zo kunnen we langs alle attracties lopen. We zitten nu in het “Viking’ gedeelte en lopen naar het ‘La Aqua’ gedeelte om beter naar de achtbaan en de waterachtbaan (je weet wel waar je met z’n vieren achter elkaar in met boomstammen moet gaan zitten) te kunnen kijken. Die twee achtbanen lopen door en over het winkelcentrum en dat is erg gerz om te zien.
Als we La Aqua binnen lopen horen we ineens een heleboel herrie. Er staan een mannetje of 1000 voor een podium waar 10 meisjes een liedje zingen en een dansje doen en het publiek zingt, danst en springt ontiegelijk enthousiast mee. Jongens hier leren die liedjes van die meisjes helemaal uit hun hoofd en kennen elke zin en danspasje en kennen deze nummers helemaal uit hun hoofd en zwaaien dan met neon lichtstaafjes.
Er lopen mannetjes die vertellen dat je niet mag filmen maar tot die komen film ik het optreden. T. heeft er helemaal schijt aan en die gaat op haar gemak met haar telefoon staan filmen.
We gaan even op een trap zitten en kijken even rustig rond waar we nu zullen heen gaan. Marco Kole was ook in Tokio geweest en vertelde mij dat je hier petjes kon kopen van de Tokyo Giants en dat wil ik graag dus we gaan op zoek naar de Giants Shop. Volgens mijn charmante reisgenote zit die shop waarschijnlijk onder het stadion dat is logisch dus we lopen richting het stadion. We zien de shop er is alleen één probleem tussen ons en de shop staan letterlijk meer dan 10.000 KAT-TUN fans maar na wat oponthoud komen we bij de shop aan, lopen we door de meisjesmassa naar een 2de shop en daar koop ik een prachtige blauwe pet met witte letters van de Tokyo Giants.
Waarschijnlijk begint het concert nu snel want van alle kanten komt nu de meisjes massa op ons af. Wij moeten tegen de stroom in lopen maar het zijn er echt te veel en zij zijn te zeer gefocust om zo snel mogelijk binnen te komen dus er is voor ons geen doorkomen aan.
We besluiten even te gaan zitten op een leeg bankje om even te rusten en naar de meisjesstroom te kijken die langstrekt. We zien mooie meisjes, lelijke meisjes, blanke meisjes die ons verontschuldigend lachend aankijken omdat ze ook meedoen aan deze gekte, meisjes zonder voeten (…) en meisjes die in deze hysterie toch andere meisjes tegenkomen. Naast ons komen twee meisjes staan om foto’s van zichzelf te nemen. Ik begreep nooit dat er een markt was voor mobile telefoons met 128 GB maar na het bekijken van deze fotosessie begrijp ik het goed. Minstens 300 foto’s worden er in minder dan 10 minuten geschoten door de telefoon op een tas te zetten en op de zelfontspanner stand te zetten waarna het apparaat 10 foto’s achter elkaar maakt.
Als de meeste dames op hun stoeltje zitten in de Tokyo Dome en de meisjesmassa opgelost is gaan wij weer lopen. Vanavond speelt Feyenoord dus is handiger om nu even wat te gaan eten dan eerst naar het hotel en daarna weer weg. We lopen langs het foodcourt van Tokyo Dome City maar niets ziet er echt aantrekkelijk uit. We lopen naar de overkant ook hier niet echt een restaurant waar we willen eten. In de verte zien we een station van de JR-line en vlak daarbij vinden we een restaurant. We eten soja-bonen, een heerlijke kleine Japanse pizza, gefrituurde kip en kippenlevertjes en aardappeltjes gebakken in een rode wijnsaus. Allemaal super lekker en voor 1.800 yen hebben we weer lekker gegeten.
We nemen de trein terug en op de kamer aangekomen ga ik snel douchen en begin met mijn verslag van de dag. Om kwart over 9 stop ik met schrijven en ga ik kijken of ik ergens op het internet de live stream van Feyenoord kan vinden. De livestream is niet geweldig (we hebben bijvoorbeeld helemaal gemist dat Bilal Başacıkoğlu geblesseerd raakte) maar we kunnen de wedstrijd redelijk volgen. Soms denken we dat beelden vertraagd worden door de slechte verbinding maar dan blijkt er niets met de verbinding aan de hand te zijn maar het spel van Feyenoord gewoon zo langzaam is.
Als het laatste fluitsignaal geklonken heeft switch ik meteen over naar Manchester United – Leicester om te kijken of die kampioen worden maar daar blijft het 1 – 1 en Leicester had moeten winnen om kampioen te worden.
We hebben geen idee wat we morgen gaan doen (misschien het DisneySea pretpark) maar nu gaan we echt slapen.
In het kader van “Ook leuk”:
Bord dat je niet met een drone mag vliegen.
Shirt met de tekst: “Haven van Rotterdam” in een winkel in Tokyo Dome City.
Ons internet ligt eruit ziggo maar gelukkig heeft steph kpn dus ben ik weer helemaal bij.Ik had gekeken bij klm vlucht 862 wilde weten hoe laat jullie donderdag 5mei terug vliegen maar kwam er niet achter,het leek er op dat jullie dan vrijdag 6 mei thuis komen 13.30u Maar dat was waarschijnlijk vertrektijd va adam richting tokyo!!!! Ik hoop het nog te lezen. Dat je inmiddels beetje uitgeput raakt kan ik me goed voorstellen. Maar denk wel dat het een ervaring is die je niet snel vergeet.(jij zeker niet) Liefs uit mijnsheerenland.